فجر جشنواره‌ای است که دولت آن را برگزار می‌کند و در همه این سال‌ها با تغییر دولت، این رویداد سینمایی نیز دچار تحول شده است. فجر البته با وجود تمام معایب و کاستی‌هایش هنوز هم مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور است و جشن‌ها و جشنواره‌ها هنوز نتوانسته‌اند به جایگاه فجر برسند. مثلا جشن سینمای ایران که توسط اصناف سینمایی برگزار می‌شود به دلایل متعدد اهمیت‌اش به اندازه جشنواره فجر نیست.
تجربه نشان داده که اعتراض به برخی کاستی‌ها ریشه‌ای جشنواره بی‌فایده است و بسیاری از تصمیمات در شیوه برگزاری جشنواره را باید با توجه به ماهیت دولتی‌بودنش درک کرد و در همین حد هم از آن توقع و انتظار داشت. شاید ایراد کار به خود مسئولان جشنواره بازگردد که با انتخاب هیات داوران می‌کوشند تا همه تخم‌مرغ‌ها را در سبد آنها بگذارند و خود را کنار بکشند، در حالی که همه می‌دانند که جشنواره فجر ذاتا دولتی است و سلیقه و نگاه دولتی را در عرصه سینما بازتاب می‌دهد، حالا دولت می‌خواهد تعداد سیمرغ‌ها را افزایش دهد. سیاستی که اتفاقا همسو با دولت نهم نیز به نظر می‌رسد. با افزایش جوایز، گویا قرار است همه راضی و خوشحال به خانه‌ها بروند.
به امید روزی که هر سینماگر یک سیمرغ از جشنواره فجر به خانه ببرد و همگی سرخوش و سرحال سینمای ایران را در مسیری که گویا مورد تایید مدیریت فرهنگی است، پیش ببرند!
وقتی فیلم‌ها و به تبع آن جشنواره کیفیت لازم را ندارد، با بالا بردن کمیت قرار است ماجرا رفع و رجوع شود!
